ازآنجاکه نحوهای ارتباط علم و دین یکی از موضوعات مهم، کاربردی، و موردنیاز جوامع دینی امروزی به شمار میرود از سوی اندیشمندان دینی موردتوجه ویژه ای قرارگرفته و مباحثی نظیر: رابطه عقل و دین، تعارض علم و دین، هماهنگی آن دو و... در سخنان و تألیفات آنان مشاهده میشود. در این مقاله تلاش بر آن است که نظرات حضرت علامه جوادی آملی از اساتید برجسته و ممتاز حوزه به‌ویژه مباحث قرآنی در مورد رابطه ی علم و دین بیان شود تا روشن شود که دین از منظر این مفسر فرهیخته چه نسبت و رابطه ای با علم دارد آیا میتوان در قرآن مفاهیم و گزاره های یافت، که صبغه ای علمی داشته و بتوان از آن‌ها به‌عنوان مستمسکی برای دستیابی به پیشرفت علمی به معنی جدید آن استفاده برد.
یافته های تحقیق نشان میدهد که حضرت علامه جوادی آملی قائل به تداخل علم و دین هستند و حتی بالاتر از آن اینکه به‌صراحت میگویند: دین شامل تمام علوم میشود و علم غیردینی وجود ندارد. البته این مطلب را با این نگاه میفرمایند که علوم یا از طریق قول الهی به دست می آیند که همگان اذعان به اسلامی بودن آن دارند و یا از طریق فعل الهی.همان‌طور که قول الهی علم اسلامی است فعل الهی نیز باید علم اسلامی باشد، در ادامه ایشان با تمسک به ادلّه عقلی و نقلی اثبات میکنند که اصول کلی علوم از آیات و روایات قابل‌کشف و استخراج میباشند.
)