مسأله پژوهش حاضر این است که اخذ میثاق و پیمان از فرزندان آدم در آیه «ذر» چگونه بوده و در کدام موطن صورت گرفته است؟. نویسنده با استفاده از روش توصیفی تحلیلی سعی نموده است جواب این سوال مهم را از منظر تفسیر «المیزان» و «نمونه» مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد. یافتههای تحقیق نشان میدهد که علامه طباطبایی قایل بر این است که اخذ میثاق در عالم ملکوت صورت گرفته و زبان گفتگو زبان قال میباشد نه زبان حال زیرا سیاق آیة «ذر» و جملات خطابیه (أَلَستُ بِرَبِّکُم) و جوابیه (قَالُوا بَلی شَهِدنَا) با زبان قال سازگار است. همچنین «عالم ملکوت» از حیث زمان مقدم بر عالم دنیا نیست، بلکه این عالم با عالم دنیا متحد است و تقدمی که بر عالم دنیا دارد مانند تقدم «کُن» بر «فَیَکُن» (یعنی تقدم «امر دفعی» بر «امر تدریجی») است.در مقابل این اندیشه، صاحب تفسیر نمونه می گوید: خداوند با زبان تکوین با بنی آدم صحبت کرده و از آنان درمورد ربوبیتش عهد گرفته است و مستندات علامه طباطبایی قابل اعتماد و اعتنا نیستند.
)